Speech in het EU-"parlement"

Marine Le Pen sprak in naam van haar fractie het EU-"parlement" toe, en ik meen niet dat zulke dingen in de Vlaamse pers dan makkelijk aan bod komen, ook al zal er hier of daar wel een zorgvuldig gekozen zinsnede verschenen zijn. Haar mening lijkt namelijk nogal af te wijken van de geaccepteerde politieke en journalistieke opvattingen. Maar ik houd van woordelijkheid en volledigheid, iets minder van duiding, en daarom heb ik haar speech in zijn geheel vertaald. Ik ga er, in tegenstelling met sommige hoofdredacteurs namelijk niet van uit dat ik mijn lezers slimmer moet maken, omdat zijzelf wel slim genoeg zijn, en in sommige, hopelijk zeldzame gevallen misschien zelfs slimmer dan ikzelf. Wat u of ik van een politieke toespraak denken, maken we zelf wel uit: we hebben geen andere ezels nodig om dat voor ons te doen.
Bon, laten we haar maar beginnen:

Voorzitter, beste collega’s,
vrijdag dertien november is Frankrijk door een werkelijk verschrikkelijke beproeving gegaan. Ik meen dat de eerste eerbetuiging die men aan de slachtoffers verschuldigd is, erin bestaat datgene wat hen vermoord heeft bij naam te noemen. Nu, evenmin als uit de mond van onze Franse bewindvoerders heb ik hier, bij de verzamelde interventies deze ochtend, de naam van de moordenaar gehoord. De moordenaar is niet het terrorisme. Terrorisme is het wapen in de hand van de moordenaar.
De moordenaar is de ideologie die hij aanhangt, en in naam van welke het terrorisme doodt. Het gaat om het islamistisch fundamentalisme en dat moet u ook zeggen, want als u dit niet doet, als u er niet toe in staat bent de vijand bij naam te noemen, dan zult u hem vanzelfsprekend ook niet kunnen bevechten.
Maar misschien is het voor sommigen onder u vervelend om die naam te noemen. Want hem noemen verplicht ertoe een aantal internationale vriendschappen opnieuw te bekijken. Dit verplicht ertoe de vraag te stellen of men met geallieerden als Saoedi-Arabië en Qatar werkelijk door kan gaan. Dit verplicht ertoe vragen te stellen bij de dubbelzinnige houding van Turkije tegenover het islamistisch fundamentalisme. Dit verplicht ertoe elkaar in de ogen te kijken en te zeggen, ja, de verzameling internationale akkoorden die wij hebben gesloten, en de internationale allianties die wij zijn aangegaan, brengen ons er feitelijk toe dat we, eerder dan vijanden objectief gesproken bondgenoten van het islamistische fundamentalisme zijn.
Mijn voorstel is dus om verandering aan te brengen in deze allianties, en ik ben van oordeel dat zonder enige reserve al diegenen die tegen het islamistische fundamentalisme vechten als bondgenoten moeten worden beschouwd. Daar horen vanzelfsprekend de moslimlanden bij die tegen het islamistische fundamentalisme vechten: Egypte en de Verenigde Arabische Emiraten. Vanzelfsprekend hoort ook Rusland daarbij. Iran hoort daarbij. Pas dan, in het kader van deze grote coalitie, hebben we uitzicht op doelmatigheid in de strijd tegen het islamistische fundamentalisme.
Maar in vele opzichten – dat moet ik ook zeggen – staat de bevoegdheidsafstand die Frankrijk heeft gedaan aan imbeciele Europese maatregelen, voor de Fransen vandaag als een obstakel in de weg bij hun terugkeer naar veiligheid. In de eerste plaats hoort bij deze imbeciele politiek de kwestie van de massale immigratie, die al oud is en de kweekbodem van het communitarisme, en het antwoord op de vragen die u zich stelt.
Waarom zijn er inderdaad terroristen die op ons grondgebied, in Europa zijn geboren? Wel, omdat de massale immigratie communitarisme heeft meegebracht, en communitarisme de kweekbodem is waarin het fundamentalisme zijn toekomstige soldaten komt zoeken en rekruteren.
De Europese Commissie kondigt aan dat er volgend jaar drie miljoen migranten in de Europese Unie zullen arriveren. En vanzelfsprekend plaatsen wij geen gelijkheidsteken tussen de migranten en de terroristen. Maar dat neemt niet weg dat wat ik in september in dit Parlement aan de kaak heb gesteld, namelijk de infiltratie van jihadisten in de stroom vluchtelingen, een werkelijkheid is. Die werkelijkheid was voorbije vrijdag moordend. U kunt nu wel doen alsof u dat niet ziet, maar de feiten zijn er, en er geen rekening mee houden kan niet. Deze toevloed van migranten ongecontroleerd laten doorgaan, terwijl u pertinent weet dat de Unie, en de grenslanden van de Unie totaal niet in staat zijn om wat dan ook te controleren, laat staan de identiteit van de binnenkomers, welnu, dit laten doorgaan komt neer op afzien van de middelen om dit verschrikkelijke gevaar te bestrijden.
Dus, ik zeg het u, wij willen onze nationale grenzen terug. Bij hebben geen vertrouwen in de grenzen van Europa, die waarlijk een vergiet zijn. Vandaag wordt de Franse grens weer gecontroleerd, tijdelijk. Wij zullen er binnen onze mogelijkheden alles aan doen om ze volstrekt definitief te laten controleren. U hebt het over controles en inlichtingen, maar wat voor controles? De paspoorten in het bezit van de terroristen zijn geen valse paspoorten. Het zijn echte paspoorten, afgeleverd door de Islamitische Staat, door de besturen in Syrië waarvan zij de controle hebben overgenomen. Ook dat is een realiteit die men onder ogen moet zien.
Op dezelfde manier hebt u ons het soberheidsbeleid opgelegd. Deze soberheid heeft ons verplicht te ontwapenen. Door die soberheid die de Unie aan de landen heeft opgelegd, hebben wij minder militairen, minder politiemensen, minder douaniers. Jullie soberheidspolitiek pikken wij niet langer. Wij nemen het niet langer dat jullie het zijn die bepalen wat prioriteit krijgt in ons budget. Wij willen, eens te meer, onze budgettaire soevereiniteit terug, om te kunnen beslissen dat het vandaag nuttiger voor ons is om budgettaire prioriteit toe te kennen aan de beveiliging van ons grondgebied. Wij zijn het die daarover willen beslissen!
Na 13 november is de geestesgesteldheid van de Fransen veranderd. De Europese instellingen moeten inzien dat, voor ons, niets ooit nog zal zijn als voorheen. De onzin rond migranten, de haat tegen grenzen, de soberheidsobsessie en de slechte keuzes inzake internationale allianties zijn voor de Fransen als duidelijke gevaren herkend. Een groeiende minderheid deelde onze standpunten hierover al. Er bestaat geen twijfel over dat een zeer grote meerderheid voortaan klaarziend is geworden. Wij zullen niet rusten en deze gevaren blijven aanklagen, om de veiligheid van het Franse volk te verdedigen tegen de ondernemingen van de Europese instellingen in, die ik als misdadig beschouw.